اگر  نسيم  زلف  تو  چو  باده   كارگر  شود

از  آن صفای دلكشت  شراره  بی ثمرشود

شراب  غم  بيفكنم   صفير   عاشقی   زنم

كه  از صلای  لوليان  جوانی ام  زسر شود

بخوان  سرود  عاشقی  تو  ای   حبيبه  دلم

كه بربط و قوال ومِی هميشه بی خطر شود

خوشا  به حال  شاهدی  كه  باده بر تو آورد

خوشا لب چمانه را  كه با  تو همسفر شود

شب وچراغ وماه دل همه خموش وبی صدا

بزن رباب وچنگ ونی كه تيرگی سحر شود

از اين همه فغان و غم چه جای صحبتی دگر؟

كه از شهاب غمزه ات؛ غريبه خون جگر شود

گنه  ببخش  و  در گذر ؛ كه  صاحب  كرامتی

به  يك   نگاه  مست  تو  ؛ خرابه  معتبر شود

دمی كه  رنگ زلف تو  كرشمه ای  دگر  كند

خورم شراب منزوی كه شرحه مختصرشود.